Reis van de Ziel

De reis van de ziel is een verslag van de zoektocht naar ons hoger zelf, ons ware zelf. Door weer kennis te maken met de ziel, leren we het leven vanuit zielsniveau te bezien. Alleen vanuit dit hogere standpunt kunnen we onszelf en ons leven begrijpen en accepteren. Daar gaan we:

Ooit kwam onze ziel voort uit de Goddelijke bron. In vele verschijningsvormen ging zij talrijke uitdagingen aan. Dankzij de uitdagingen die op haar pad kwamen, groeide de ziel in bewustzijn: ze werd wijzer en sterker en leerde haar onbegrensde mogelijkheden kennen. Als de ziel haar volledige potentie herinnert en alles uit het leven heeft gehaald wat erin zit, keert ze terug naar de Goddelijke bron. Dan zal ze de scheppingsbron verrijken met al haar ervaring. De schepping is geen gegeven, ze leeft en groeit.

De ziel leeft om te groeien in bewustzijn. Het besef van wie we zijn en wat we kunnen wordt gaandeweg groter. Als onstoffelijke wezens leren we in de lichtsferen, als stoffelijke wezens leren we op aarde. Al haar ervaringen slaat ze op in haar geheugen. We leren door te ervaren, door in beweging te komen, door de uitdagingen aan te gaan waar het leven ons voor stelt. Leunen op beproefde recepten van jezelf en anderen betekent stilstand, nieuwsgierigheid en leren vertrouwen op je eigen kracht en wijsheid betekent groei. Een mens die in zijn kracht staat, maakt contact met zijn ziel.

Maar waar is onze ziel? Tijdens de geboorte op aarde raken we de herinnering aan het leven in de lichtsferen kwijt, dus ook de herinnering aan onze ziel. Hoe oud en ervaren de ziel ook is, de herinnering aan de paradijselijke sferen is weg zodra we de ogen op aarde openen. Maar we kunnen het contact met de ziel reeds op aarde herstellen, we kunnen de herinnering aan onze ware aard in het hier en nu oproepen. We zijn meer dan een lichaam met hersenen. We zijn een geestelijk wezen in een tijdelijke jas van stof, om ervaringen op te doen in de stof. De mens als uitdrukking van de ziel om op aarde bepaalde ervaringen op te doen.

Wanneer komt de ziel tot leven in ons? De herinnering aan onze ziel en zaligheid ontwaakt als we willen leren van het leven op aarde, als we bewust worden van de lessen die het leven ons voorschotelt. Het leven is geen gegeven, maar een continu proces van verandering, waardoor we telkenmale voor nieuwe lessen en uitdagingen worden geplaatst. Zodra we dit inzien, hoeven we niet langer meer boos of verdrietig te zijn. We kunnen de mouwen gaan opstropen en wijzer en sterker worden.

Hoe verwerven we een groter bewustzijn op aarde? Zodra we onze ogen openen, zien we een leven vol tegenstellingen. We leren van jongs af aan te oordelen en gaan op alles en iedereen stickers plakken. Het aardse leven doorgronden houdt in dat we een halt toeroepen aan onze oordeelmachine; wel de tegenstellingen zien, maar er geen oordeel aan hechten. Dit lukt door te beseffen dat goed niet in alle gevallen goed is en slecht niet in alle gevallen slecht is. Wordt een mening niet vaak beïnvloed door de plek waar de wieg ooit stond? Is een mening wel een leven lang houdbaar, gezien alle ontwikkelingen?

Leren omgaan met tegenstellingen, met goed en kwaad zeg maar, is de crux van het leven op aarde. In onze jonge jaren leren we, zoals gezegd, onderscheid maken, in onze oude jaren leren we, als het goed is, verenigen. Eerst leren wat wel en niet bij ons past, daarna leren samenwerken met anderen. Eerst ontdekken of we huizen willen ontwerpen of bouwen, vervolgens de mensen zoeken die ons daarbij kunnen helpen. Dankzij dit inzicht blijken verschillen geen tegenstellingen te zijn maar aanvullingen. Vergelijk het leven met licht; door een prachtig samenspel van alle kleuren wordt het licht geboren waarvan we leven.

Door de tegenstellingen in ons aardse leven te overstijgen, leven we in liefde en maken we contact met onze ziel. Dit overstijgen lukt alleen als we de bron van ongelijkheid en onenigheid aanpakken. Maar wie of wat is die bron? Tijdens ons leven op aarde zijn we, zogezegd, de herinnering aan de lichtsferen kwijt, de sferen waarin een diep gevoel van eenheid en verbondenheid bestaat. Alles heeft met elkaar te maken, alles komt voort uit die ene Goddelijke bron. Door onze komst naar de aarde verliezen we dit fijne geborgen gevoel. We voelen ons eenzaam en bang: de voedingsbodem van ons ego. Het ego als controlemechanisme (alles angstvallig in eigen hand houden) en het ego als overwinnaar (ik ben beter dan anderen).

Om het vervelende gevoel in onszelf te verdrijven, timmeren we dag in dag uit aan de weg. We doen ons uiterste best om op te vallen, om er te mogen zijn, om gewaardeerd te worden. En als het lukt hebben we een geweldig ego; wat zijn we goed. Maar als het niet lukt hebben we een zielig ego; ik ben niks, het wordt niks en het is de schuld van de rest. Door ons ego worden we hebberig, jaloers, gemeen, dominant, onderdanig, zielig, onvoorspelbaar, arrogant, etc. etc. Zie hier, het recept voor een wereld vol harde tegenstellingen en scherpe conflicten. De aarde als leerschool voor pijnlijke momenten, veroorzaakt door ons ego. Hoe krijgen we ons ego in het gareel, dat is dé vraag?

Roepen om vrede heeft geen zin en wijzen naar anderen ook niet. Alleen vrede sluiten met jezelf heeft zin. Maar naar welk deel van mezelf moet ik wijzen, wil mijn ego in het gareel komen en wil de herinnering aan mijn ziel ontwaken? Waar vind ik de weg naar wie ik werkelijk ben, waar vind ik mijn grootsheid? De weg ernaartoe wordt geopend door het hart, de bron van liefde. Spreek de intentie uit om in liefde te leven en de poort naar de ziel opent zich. Reageer met liefde op gebeurtenissen in je leven en de ziel ontwaakt. Veroordeel dus bestaande verschillen niet, maar breng ze samen in liefde. Stop met strijden en ga samenwerken.

Leven in liefde is leven in het licht van de ziel. Maar wat is liefde eigenlijk? Moet ik anderen continu liefdevolle blikken toewerpen, moet ik alles met de mantel der liefde bedekken, mezelf weg­geven, mezelf opofferen misschien? Nee, dit is geen liefde. Liefde is leven zonder oordeel, liefde is elkaar recht in de ogen kijken en de waarheid spreken. Niet om de ander op te hemelen ten koste van jezelf, niet om de ander onder de duim te houden ten faveure van jezelf. Liefde is onbaatzuchtig geven en grenzeloos ontvangen. Liefde moet stromen en wel twee kanten op. Open je hart en ontvang liefde, open je hart en geef liefde.

Hoe kan ik mijn hart openen in deze harde wereld? Ik ben zo bang om gekwetst te worden. We kunnen ons hart pas echt openen als we aan één voorwaarde hebben voldaan: als we de liefde voor onszelf hebben teruggevonden. Dit is onze grootste opdracht tijdens het leven op aarde. Heb jezelf lief, je bent mooi zoals je bent, met alles erop en eraan. Iemand die tevreden is met zichzelf, iemand die zichzelf lief heeft, kan zonder bijbedoelingen liefde geven en liefde ontvangen. Iemand die zichzelf lief heeft, kan helemaal zichzelf zijn, zonder maskers en zonder toeters en bellen, zonder angst om gekwetst te worden.

Hoe kan ik mezelf liefhebben, hoe kan ik tevreden zijn met mezelf? Niet door het ego op te poetsen, niet door in grote auto's rond te rijden, niet door het uiterlijk te veranderen. Dit geluksgevoel is slechts van korte duur. Koopt de buurman een nog grotere auto, of tovert de buurvrouw een nog mooier kapsel tevoorschijn, dan smelt ons geluksgevoel als sneeuw voor de zon. Tevredenheid schuilt niet in materie, ook niet in een gekunstelde manier van leven. Volkomen tevredenheid schuilt in zelfkennis. In weten wie we zijn en wat we hier komen doen. Oftewel, in het contact met onze ziel.

Elke keer als de ziel naar de aarde gaat, stelt ze een levensplan op. In dat plan staat wat ze wil leren en wat ze wil bijdragen aan het leven op aarde. Eerst krijgen we levenslessen, daarna kunnen we ons ding doen. En die twee zijn onlosmakelijk verbonden. Levenslessen zijn nodig om uiteindelijk die bijdrage te kunnen leveren, die gewenst is en vastligt in het zielenplan. Dit zijn bijdragen die ten goede komen aan iedereen. Daarbij gaat het om een juiste inzet van de kwaliteiten die we meegenomen hebben in dit leven, kwaliteiten die nodig zijn om de zelf gekozen zielenopdracht ten uitvoer te kunnen brengen.

Een juist gebruik van kwaliteiten is daarbij essentieel, want met elke kwaliteit kunnen we iets moois opbouwen maar ook iets afbreken. Het gaat om de intentie, waarom doen we dat wat we doen? Verzorgen is mooi, maar altijd anderen verzorgen en nooit zelf verzorgd worden is minder mooi. Onderwijzen is mooi, maar altijd anderen onderwijzen en nooit zelf onderwezen worden is minder mooi. Liefde geven is mooi, maar als we nooit liefde ontvangen droogt de bron op. Als we onze kwaliteiten of talenten niet op een evenwichtige manier leren inzetten, dan gaat het leven pijn doen, dan raken we teleurgesteld in de mensen om ons heen en in het leven zelf.

De soms pijnlijke levenslessen zijn nodig om ons bewust te maken van een juist gebruik van onze kwaliteiten. Als we onze levenslessen begrijpen en onze kwaliteiten op een evenwichtige manier kunnen gaan inzetten, bouwen we mee aan een hemelse sfeer op aarde. Een sfeer van verbroedering, een sfeer van liefde, een sfeer waarin elk individu zijn of haar bijdrage kan en mag leveren aan het geheel. Hoe groot of klein, hoe opvallend of onopvallend die bijdrage ook moge zijn. Je bent goed zoals je bent. Als we stoppen met oordelen en ons hart openen, gaan we meebouwen aan een hemel op aarde. Weet, niets gebeurt in ons leven zonder toestemming van de ziel. Alles dient een doel, alles is goed zoals het is.

De soms pijnlijke levenservaringen zijn dus nodig om ons bewust te worden van een juist gebruik van de meegenomen kwaliteiten. Een fictief voorbeeld. Dankzij mijn autoritaire vader, die zijn autoriteit misbruikte om mij onder de duim te houden (= pijnlijke ervaring), weet ik hoe ik mijn autoriteit (= de kwaliteit) moet gebruiken; mijn workshops kenmerken zich door een heldere structuur waarin iedereen tot zijn recht komt (= juist gebruik van geërfde kwaliteit). Tijdens mijn opleiding tot therapeut viel dit kwartje en kon ik mijn vader alsnog vergeven voor de pijnlijke lessen uit mijn jeugd.

De ziel spreekt tot ons, maar haar stem gaat verloren in het lawaai van alledag. Door stil te worden, kunnen we haar fluisteringen weer horen, haar fluisteringen die ons het pad wijzen dat we moeten gaan. Haar stem zit in ons, haar stem is onze intuïtie, ons innerlijk weten, de stem van ons hart. Haar stem spreekt via ons gevoel, ons gevoel wijst de weg. Een overheersend gevoel van onvrede betekent dat we van het uitgestippelde zielenpad afdwalen, een overheersend gevoel van vreugde betekent dat we het zelfgekozen levenspad bewandelen.

Door het openen van ons hart ontwaakt de ziel. Door onze intuïtie te volgen, raakt ons leven bezield. Niet langer laten wij ons leiden door ons ego, niet langer zijn wij speelbal van onze emoties, gedachten of lichamelijke gemakken en ongemakken. Onze liefdevolle stem, van de ziel afkomstig, wacht om gehoord te worden. Dat gebeurt als we de drukte om ons heen en in onszelf het zwijgen opleggen. Dat gebeurt als we de stilte durven te betreden, als we de moed hebben om het grote onbekende in onszelf te ontdekken. Daar wacht de stem van de ziel op ons, de stem die aanwijzingen geeft over hoe wij met hart en ziel kunnen meebouwen aan een hemel op aarde.

Klinkt mooi een hemel op aarde, maar de praktijk van alle dag is complex en hard. Hoe kan ik daarin de stem van mijn ziel weer ontdekken? Rust ontstaat onder meer door emotionele blokkades op te ruimen. Ooit raakte je gewond en die wond wacht op genezing. Zolang je de wonden uit het verleden niet heelt, blijven storende gebeurtenissen jou achtervolgen. Gebeurtenissen die wijzen op oude wonden, uit jonge jaren of vorige levens. Hoe sterk, oud en wijs je ook moge zijn, in jou leeft nog steeds het kleine meisje of jongetje van weleer. Dit kind wacht op een woord van troost en op een warme knuffel. Voel de liefde voor hem of haar.

Klinkt mooi een hemel op aarde, maar de praktijk van alle dag is vaak moeizaam en pijnlijk. Hoe kan ik daarin de stem van mijn ziel weer ontdekken? Rust ontstaat ook door de signalen van het lichaam serieus te nemen. Het lichaam geeft precies aan wat het wel en niet prettig vind. Diep van binnen weet je waar de klachten vandaan komen, diep van binnen ken je de oorzaak. Het is tijd om je verantwoordelijkheid voor je eigen welbevinden te nemen en zelf de oorzaak van ongemakken aan te pakken. Heb je lijf lief, met of zonder appelwangetjes, met of zonder rimpeltjes, met of zonder spierballen. Het hoort bij jou, het is van jou. Zorg er goed voor, heb het lief zoals het is.

Klinkt mooi een hemel op aarde, maar de praktijk van alle dag is vaak ellendig en rot. Hoe kan ik daarin de stem van mijn ziel weer ontdekken? Rust ontstaat ook door de gedachtestroom in het hoofd een halt toe te roepen. Jouw gedachten zijn het gevolg van wat je erin stopt. Lees slecht nieuws, dan oordeel je negatief, lees goed nieuws, dan oordeel je positief. Voed je jouw hoofd regelmatig met stilte, dan schep je ruimte voor jouw intuïtie. Voed je je hoofd regelmatig met stilte, dan borrelen er liefdevolle en inspirerende gedachten op. Gedachten vanuit het diepe onbekende. Diep vanbinnen weet je dat het leven geen gevecht is, maar een dans. Heb jezelf lief, je bent het leven.

Het leven geeft onze ziel de lessen waar het om vraagt, lessen die nodig zijn om te kunnen groeien in bewustzijn. En al die levenservaringen slaat ze op. Daardoor is ze de hoeder van onze wijsheid; zij weet wie we zijn en wat we komen doen. Ze is ook de hoeder van onze kracht; zij kent onze kwaliteiten. En samen met het hart is ze de hoeder van liefde; zij weet hoe wij onze wijsheid en kwaliteiten op een liefdevolle manier kunnen inzetten.

Voor welke uitdaging plaatst het leven ons nu? Het leven op aarde is op een belangrijk punt in haar geschiedenis aangekomen. De huidige generatie zielen heeft voldoende lessen in dualiteit gehad. Aan het bekende leven, met scherpe tegenstellingen, conflicten en materiele verleidingen, komt een einde. De huidige generatie zielen is toe aan nieuwe lessen, aan meer subtiele en geestelijke lessen. Dit is een tijd van overgang, een overgang van het oude leven naar het nieuwe leven; een leven zonder oorlog, vervuiling, ongelijkheid en armoede.

Een tijd breekt aan waarin we het leven en elkaar weer gaan respecteren, een leven waarin de onvoorwaardelijke liefde zal stromen en wel twee kanten op. Waarin we weer leren omgaan met de geestelijke kant van het leven, waar we weer leren omgaan met onze ziel en zaligheid.

Maar hoe komen we daar? Gaat het vanzelf, doen anderen het voor ons of moeten we aan de slag? Door het leven als leerschool voor de ziel te beschouwen, kunnen we het antwoord raden: we zullen de mouwen moeten opstropen. We zullen de uitdaging aan moeten gaan waar de huidige tijd ons voor plaatst: laat de herinnering aan de ziel ontwaken. Dat is voor nu onze uitdaging.

Als liefde onze intentie is, dan horen we haar lied van vrede. Als we stil worden, dan horen we haar zingen over de nieuwe tijd. Door het laten ontwaken van de ziel komen ideeën over een nieuw leven bovendrijven. Dit geheim zit niet in ons hoofd; het is op geen enkele manier verstandelijk te bevatten. Dit geheim geeft alleen onze ziel prijs; via het gevoel. Voelen onze woorden goed, dan is jouw ziel aan het ontwaken en ligt de weg naar de nieuwe tijd open.

En samen zullen we door de poort gaan...

Maria Helena en DavidTekst hier invullen...